ลำธาร สายธารแห่งรัก เกศสุดา ชาตยานนท์ บุญงามอนงค์

เมื่อปีที่แล้วฉันได้ดูหนังเรื่อง The Last Samurai
มีฉากหนึ่งที่ประทับใจฉันคือฉากที่ตัวเอก ซามูไร กำลังจะตาย
ระหว่างลมหายใจสุดท้าย เขามองเห็นใบไม้ปลิว ร่วงหล่นลงสู่พื้นดิน เขาได้พูดคำว่า
“สมบูรณ์แบบ ” และจากไปอย่างสงบ… ซามูไร ในลัทธิบูชิโดขององค์จักรพรรดิญี่ปุ่น ต่อสู้และทำหน้าที่ของตนอย่างสมเกียรติ สมศักดิ์ศรี และเขาถือว่า ความตายเป็นเรื่องเล็ก ศักดิ์ศรีเป็นเรื่องใหญ่ “ความตายนั้นบางเบาเฉกเช่นขนนก” มันไม่ได้น่าเกรงกลัว เท่ากับการเสียศักดิ์ศรี

เฉกเช่นที่ฉันเคยหลีกหนี และปฏิเสธที่จะมีคู่รักหรือมีลูก แม้จะเชื่อมั่นในความรัก ด้วยความกลัวในความทุกข์กลัวการผูกมัด ร้อยรัดของความผูกพัน กลัวการเรียกร้องของตนเองและกลัวสังคมที่วุ่นวายที่จะทำให้ลูกและฉันเป็นทุกข์ แม้ฉันจะเข้าใจและตระหนักในความหมายของคำว่ารักในระดับหนึ่งแล้วก็ตาม แต่ก็ยังรู้สึกถึงความไม่สมบูรณ์ในชีวิตสามัญ เพราะความรักของฉันนั้นยังเป็นนามธรรมในความคิด
แล้วฉันก็ได้พบความรักที่สมบูรณ์แบบเมื่อได้เป็นแม่ เป็นความรู้สึกเดียวกับสัมผัสที่ได้เมื่อจิตฉันสงบและผ่อนคลายในยามที่ฉันฝึกลมหายใจ ฝึกโยคะ และยามที่ฉันสัมผัสลูกน้อย ฉันรู้สึกได้ถึงความเป็นหนึ่งเดียวกับแม่ทั่วโลก ฉันมีความสุขและ ซาบซึ้งใจ ที่ได้เข้าใจชีวิตมากขึ้น มันเป็นประสบการณ์ตรงซึ่งหาไม่ได้จากการคิดนึกเพียงอย่างเดียว ธรรมชาติสร้างเพศแม่ได้อย่างมหัศจรรย์ มอบความความอ่อนโยน ยืดหยุ่น ความเข้มแข็งและอดทนให้เพศหญิง

ธรรมชาติสร้างให้ผู้เป็นแม่มีความสามารถพิเศษเพื่อที่จะเป็นแหล่งกำเนิดของชีวิต ให้มาเป็นผู้สร้างโลก สร้างชีวิตน้อยๆ ให้เติบโตและงดงาม แม่ต้องผ่านด่านความเจ็บปวดหลายด่าน อดทนหลายขั้น ในแต่ละวันกว่าที่ลูกจะเติบใหญ่ แม้จะเหน็ดเหนื่อย ฉันรู้สึกว่าบางครั้งเหมือนการต่อสู้ของซามูไร ที่ต้องกล้าหาญต่อสู้กับความอ่อนแอในจิตใจ การรู้จักยืดหยุ่น อดทน รับฟัง มีสติที่จะเท่าทันการกระเพื่อมไหวในอารมณ์ เรียนรู้

และพร้อมที่จะปรับปรุงตนเองเสมอ เพื่อจะได้ไม่เสียใจ…แล้วธรรมชาติก็มอบรางวัลแห่งความชื่นใจให้ฉันเสมอ

เด็กเป็นความดี ความงาม ความสดใสและกล้าหาญ เป็นครูที่ดีให้กับพ่อแม่ หากเราเปิดใจเรียนรู้ ลูกสอนให้ฉันเรียนรู้ที่จะพัฒนาหัวใจรักของตนเองให้เติบใหญ่ แม่คือกำเนิดสายธารรักที่ยิ่งใหญ่ไม่เลือกชนชั้นวรรณะ เชื้อชาติ ศาสนา สูงต่ำ ดำขาว เฉกเช่นสายน้ำที่ไหลไปทุกที่ ฉันตั้งชื่อลูกว่า “ ลำธาร” เพื่อเป็นสัญลักษณ์แห่งความรักที่จะเตือนสติตนเองและลูก ฉันต้องการสังคมที่สันติ สังคมที่ดีงามให้ตัวเองและให้ลูก ฉันจะเรียกร้องจากใครไม่ได้ ฉันต้องทำเอง

ความรักคือสภาวะแห่งสันติ เราต้องรู้จักใช้และพัฒนาความรักนั้น ด้วยความรักฉันจะอ่อนโยน เยือกเย็นเช่นสายน้ำให้มากขึ้น ใช้สติ ใช้ความสงบสยบความเคลื่อนไหว ด้วยความรักนั้นแม่จะให้เวลาอยู่กับลูก ฟังลูกมากขึ้นและทำกิจกรรมร่วมกัน ด้วยความรักแม่กล้าที่จะเปลี่ยนแปลง แก้ไขจุดอ่อนด้อยในตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นคนขี้โมโห หวาดระแวง หงุดหงิด จ้องจับผิด อาละวาด มาดร้าย ขี้อิจฉาหรือแพ้ไม่เป็น ความรักที่แท้ต้องไม่ทำให้เราหม่นหมอง เสียใจ คร่ำครวญ เพราะนั่นเป็นการเรียกร้องเพื่อตัวเรา

ฉันรู้แล้วว่าความรักไม่ได้มีเพียงแต่ในสมองและหัวใจเท่านั้น แต่ต้องลง
มือกระทำด้วย จึงจะเป็นผล และเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ให้แม่และลูกน้อย ทำทุกวันก็ได้เก็บเกี่ยวรางวัลทุกๆ ครั้ง เราไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร เพราะฉันอยู่เพื่อปัจจุบัน หากฉันต้องสิ้นลมหายใจในวันนี้ก็ไม่มีสิ่งใดให้เศร้าหมอง การจากไปก็จะเป็นเพียงใบไม้ร่วงเช่นในฉากหนังซามูไรที่รอการผลิใบใหม่ที่งดงาม

ด้วยความหวังและแอบเฝ้าผันสูงใหญ่ว่า…สายธารรักที่ยิ่งใหญ่ของแม่ทุกคนจะเป็นต้นธารที่แข็งแรง บ่มเพราะต้นรักในหัวใจแม่ แตกหน่อ ออกผลไปในทุกๆ ซอกมุม ในพื้นดินที่ชุ่มชื่น
หรือแห้งกร้าน แต่ด้วยเมล็ดพันธุ์รักที่แข็งแรง รอวันแดดฝนผ่านมาต้นรักนั้นก็จะแตกกล้าได้เสมอ สังคมแห่งสันติ ไร้สงคราม ความงดงามจะเกิดขึ้นจากน้ำมือของผู้เป็นแม่ และจากการทำหน้าที่แม่อย่างสมศักดิ์ศรี